حیف! حوصله ام پیر شده

 ـ "برای کسی که دوستش داریم، نباید شعر بگوییم، نباید شعر بخوانیم. برای کسی که دوستش داریم، نباید قصه بنویسیم، نباید قصه بخوانیم.نباید او را نقاشی کنیم، نباید او را برای خود توصیف کنیمیا حرف بزنیم. باید ساکت باشیم، بگذاریم او حرف بزند، حرف هایش را بشنویم. حرف بامزه می زند، با صدای بلند بخندیم و از حرف های غمگنانه اش با صدای بلند گریه کنیم."

 

ـ "به بچه ها یاد دادم اسم شما را هجی کنند.دهانشان به ذرخت توت سرخ بدل شد.من هم در خت های توتِ سرخ را بوسیدم."

 

محمد صالح علا

از کتاب حیف! حوصله ام پیر شده 

 

 

پی نوشت: از بچگی عاشق فیلم دیدن بودم.اون موقع ها از شبکه دو جشنواره فیلم های تابستانی شبکه دو پخش می شد من از هر روز بدون استثنا نگاه می کردم .بعدش که بزرگتر شدم اینترنت گسترده شد و خودم فیلم و انیمیشن های زیادی رو دانلود می کنم . ازم می پرسه فیلم مورد علاقه ات چیه؟

بهش می گم انیمیشن قلعه متحرک هاول. میگه از تعجب شاخ در آوردم.اما واقعیت داره.یه انیمیشن قدیمی بهترینِ من از کل فیلم ها و انیمشن هایی بوده که دیدم.حسی که برام داشته و داره واقعا متفاوت.شاید به خاطر حسیِ که خودم داشتم یا شرایطی که توش بودم اما هنوزم برام متفاوت و خاص.

حماقت

این روزها آدنهای اطرافم زندگی شون آشفته است.به خاطر انتخاب های نادرست دارن ناملایمتی رو تحمل‌میکنند.چیزی که من میبینم اینه که اونها به احساسات خودشون اهمیت ندادن.اینکه زمانی که باید به اون حس اختصاص میدادن نادیده گرفتن و به خاطر یک سری دلایل غیر منطقی باعث شدن از زندگیشون ناراضی باشن.به نظر من آدم باید به احساسات خودش هر چند کوچیک اهمیت بده.به نظر من وقتی آدم یاد بگیره به خودش و احساساتش اهمیت بده میتونه به دیگران هم اهمیت بده؛ اونوقت اهمیتی که به دیگران میده هم درست و منطقی و با آسیب دیدن خودش همراه نیست.اطرافیان‌من به خاطر اهمیت به احساسات دیگران حسهای خودشون نادیده گرفتن و الان این خودشونن که آسیب دیدن.اگر از اول به حس ها توجه می شد لازم‌نبود کسی آسیب ببینه .

 

هر چند من جای اونها نیستم  چیزی که دارن تجربه میکنند رو من کامل نمیتونم درک کنم و این صرفا نظر منه که ممکن درست هم نباشه.