ماه

احساس خفگی می کنم.

دوست دارم همه چراغها را خاموش کنم، داخل حیاط دراز بکشم و ماه را تماشا کنم.

زن

یک زن در بریتانیا نخست وزیر می شود و من اینجا هنوز نمی توانم لباسی که دوست دارم را بپوشم.

یه کلمه حرف حساب

خیلی حرف زدیم، از هر دری سخنی؛اما تنها یک حرفش به دلم نشست؛ گفت:احساس هیچکس مهمتر از احساس خودت نیست حتی اگر طرف مقابل را بسیار دوست داشته باشی.

شورم را

من سازم:بندی آوازم.

برگیرم،بنوازم.

برتارم زخمه ی "لا" می زن،

                        راه فنا می زن.

من دودم:می پیچم،می لغزم،

                              نابودم.

می سوزم، می سوزم،فانوس تمنایم.

                             گل کن تو مرا ، و درآ.

آیینه شدم،از روشن و سایه بری بودم.

                       دیو و پری آمد، دیو و پری بودم.

                                        در بی خبری بودم.

                  قرآن بالای سر،بالش من انجیل،بستر من تورات

                         و زبر پوشم اوستا، بینم خواب:

                                                      بودایی در نیلوفر باد.

هرجا گلهای نیایش رست،من چیدم.

                                 دسته گلی دارم،

                                   محراب تو دور از دست:

او بالا من در پست.

                 خوشبو سخنم، نی؟باد "بیا" می بردم،

                 بی توشه شدم در کوه"کجا"،

گل چیدم،گل خوردم.

در رگها همهمه ای دارم،

از چشمه خود آبم زن، آبم زن.

و به من یک قطره گوارا کن.شورم را زیبا کن.

باد انگیز،درهای سخن بشکن،جاپای صدا می روب.

هم دود "چرا" می بر،هم موج "من" و "ما" و "شما" می بر.

ز شبم تا لاله ی بیرنگی پل بنشان،

زین رویا در چشمم گل بنشان،

                              گل بنشان.

سهراب سپهری

پ.ن.امروز من چرا این همه صدای گنجشک می شنوم؟؟!!

باغ

باغ من سرده

همه گلاش پژمرده دونه دونه....

کاش امشب تموم بشه.

لواشک

مامانم دیروز لواشک درست کرده و امروز برای اینکه به طور کامل خشک شوند آنها را در آشپز خانه گذاشته ،من هم در هر دوری که به آشپز خانه می زنم تکه ای از آنها را می خورم،اینطور پیش برود تا شب چیزی از آنها باقی نمی ماند؛از بس خوشمزه اند.

او

سه هفته است که حوصله لاک زدن دارم،دوهفته است حوصله خودم را ندارم؛حالا این دو موضع به هم ربط دارند یا نه؟ خدا داند.

چند روز است که فهمیده ام بعد از آن اتفاق با خدا قهر کرده ام ؛قبلا هم هر روز با او حرف نمی زدم اما این نوع حرف نزدن را اولین بار است تجربه می کنم.وقتی به او فکر می کنم عصبانیتی در همه وجودم شکل می گیرد که انگار تقصیر او بوده اما خودم هم میدانم تنها کسی که این وسط گند زده من بوده ام حالا چون دیواری کوتاه تر از او نیست گیر داده ام به او.وقتهایی که بچه ها از او حرف می زنند یا می گویند برایم دعا کنید فقط می توانم پوزخندی بزنم و گاهی نمی توانم جلوی زبانم را بگیرم و می گویم مگر اویی هست که من بروم برایت دعا کنم؟مگر او صدای من و تو را می شنود که بروم با او حرف بزنم؟او همیشه با از ما بهتران می گردد من و تو را می خواهد چکار؟

هر چند الان عصبانی هستم و دلیلش را خودم نمی دانم و حتی آن را بی دلیل می دانم اما اگر اویی نباشد مگر زندگی هم معنا دارد؟نگاه من به او همیشه یک جور دیگر بود،حسش می کردم،می دیدمش که همراه ام است و لذت می بردم از این همراهی.

من کلا آدمی هستم که تغییرات زندگی ام را کمی دیر می پذیرم.مثلا الان همه چیز عوض شده و من هنوز با این قضیه کنار نیامده ام و تارک دنیا شده ام.الان که فکر می کنم می بینم قضیه فقط تغییر کردن نیست،چیزهایی هم هست.

این همه تناقض را کجای دلم بگذارم؟

پ.ن.من کلا وجودم پر از تناقض هست و چیز جدیدی هم نیست،پس خون خودت کثیف نکن عارفه.