منو میبینی؟حسم‌میکنی؟چرا منو دوست داری؟به خاطر عارفه دوستم داری؟به خاطر نگاه کردنم به خاطر حرف زدنم به خاطر دختری که هستم؟ به خاطر چی منو دوست داری؟به خاطر اینکه میتونی باهام حرف بزنی؟اینکه همیشه هستم؟
حسی که من دارم نامیدی.نامید از دوست داشته شدن،حس میکنم هیچوقت منو ندیدن،هیجوقت دغدغه هام براشون مهم نبوده.
دلم میخواد بپرسم:شما کیو دوست دارید؟عارفه؟یا حسی که از بودن عارفه دارید؟شما خودِ خودِ منو دوست دارید یا حسی که من بهتون میدم دوست دارید؟ من اصلا براتون وجود دارم؟
میدونی خودِ خودِ من کیه؟می شناسیش؟خودِخودِ من یعنی کسی که هم نقصهایی داره و هم خوبی هایی،نقص هام‌ممکنه بدترین نقص دنیا باشن و خوبی هام ممکن معمولی ترین خوبی دنیا،حالا تو منو دوست داری فارغ از تمام کارهایی که برات کردم،فارغ از تمام حسهایی که وقتی کنارم بودی داشتی یا خودِخودِ من دوست داری؟من همیشه با حوصله حرفهات شنیدم،اگه دیگه نخوام بشنوم چی؟من همیشه کسی بوده که یه قدم بهت نزدیک شده کسی که کارهایی انجام داده تا تو خوشحال باشی حالا اگه دیگه هیچ کدوم از این کارها نکنم چی بازم دوستم داری؟من همیشه کسی بودم که لبخند زده و آروم کنارت بوده،حالا اگه دیگه نخوام کنارت باشم چی؟من کسی بودم که برات وقت گذاشتم،اگه دیگه نخوام برات وقت بذارم چی؟
پ.ن.ما چرا آدم ها دوست داریم؟این حس چیزی که از ته قلب ادم میاد یا چیزی که با رفتارها و کنشهای بقیه ایجاد میشه؟
حس می کنم ما از ادمهای اطرافمون یه قالب درست می کنیم و تمام خصوصیت هاش توی اون قالب جا میدیم یه جوری که عادت مون میشه اون طوری نگاش کنیم و ببینیمش؛ حالا اگه یهو اون قالب بشکنه چی میشه؟بازم به دوست داشتنمون ادامه میدیم؟
پ.ن.دیدن چیزی که درست جلوی دماغمان است تقلای زیادی می خواهد.
جورج اورول
