تولدم

دیروز تولدم بود.از هر وقتی معمولی تر بود؛از روزهای عادی عادی تر بود.اول به خودن گفتم آدم باید کسی داشته باشه که تولدش با عشق بهش تبریک بگه.بعد گفتم آدم باید کسی داشته باشه که لحظه های خاص براش بسازه،کسی که تو حس مهم بودن بده،خاص بودن بده.برای من‌اما همه چی عادی بود؛تبریکهای اون چند نفر هم که تبریک گفتن ته دلم جا نگرفت. 

پ.ن.من هم باید برای دیگران لحظه های خاص درست کنم و بهشون این حس رو بدم‌که خیلی مهم اند؛همون طوری که واقعا هستن.نباید این مهم بودن بذارم برای یه وقت دیگه.تقریبا همیشه این کار‌کردم.من‌همیشه اونچه که درتوانم بوده رو برای کسایی که دوست دارم‌انجام دادم.

27 سالگی

انگار همین دیروز23 سالم بود و اینجا از حسم نوشتم.چند روز دیگه27 سالم میشه و من نمیدونم باید خوشحال باشم یا ناراحت فقط از فک کردن بهش دلم میگیره.

این روزها بزرگترین سرگرمی من تماشا کردن فیلم.من بهش می گم فرار کردن از خودم.اما ادم مگه تا ابد می تونه از خودش فرار کنه و خودش نبینه.هر  روز تو آینه از خودت می پرسی این منم؟ دختری که اینجاست منم؟ می گذری و میری اما حسش ته قلبت.انگار یکی با ناخن ته دلت خراش می ده.

از مدرسه و همکارهام خسته ام دلم میخواد زودتر مدرسه تموم بشه و دیگه نبینمشون.(الان که خودندم به خودم گفتم چه خشن شدم).

عارفه نوشت: این روزها آهنگ in the mood for love گوش می دم.وقتی گوشش می دم به خودم میگم مگه آدمی که این ساخته چه حسی داشته؟ چیو تجربه کرده؟واقعا آدم باید به کجا برسه که این شاهکار درست کنه؟ منکه بهش میگم دمش گرم .هر دفعه که گوشش میدم واقعا لذت میبرم.