امروز

چیزهایی هست که در مورد خودم نمی دانستم و همین امروز یکی را کشف کردم؛من همیشه به خودم می بالم که محکم حرفم را میزنم و مانند بعضی دخترها با هرچیزی بساط گریه راه نمی اندازم  اما امروز فهمیدم که من هم یک لایه خیلی احساساتی دارم که در مواقعی به شدت فوران می کند در واقع قبلا هم بود اما کنترلش می کردم اما الان چند باری شده که کنترلش را از دست داده ام و برای گفتن بعضی حرفها بغض میکنم و خیلی زود اشک هایم جاری می شود .

شاید این اتفاق مربوط به این مدتی است که خیلی عصبی شده ام و حساس.

امروز فهمیدم که مدتی است هدفم را فراموش کرده ام و از خودم دور شده ام.هر کسی برای زندگی اصول و اهدافی دارد و من هم برای خودم هدفهایی دارم؛در این مدت مانند مرغ سر کنده دور خودم می چرخیدم و گیج بودم،در این مدت خوشحال نبودم و مدام حس می کردم کاری باید انجام دهم و خیلی از کارهایی که انجام می دادم نیمه کاره رها می کردم و به همین دلیل خودم را سرزنش می کردم.در این مدت به خودم می گفتم "اره من حالم خوبه" ولی خوب نبودم.من با قلبم زندگی می کنم با حس هایی که دارم،من عادت ندارم با منطق ام همه چیز را بسنجم،منطق هم در جای خودش هست و و اماده خدمت اما احساسات چیز دیگری است مثلا هیچ کس نمی تواند با مغزش به دیگران عشق بورزد  آنها را دوست داشته باشد،هیچ کس نمی تواند با منطق اش گلی را بو کند،کسی با منطق اش عاشق نمی شود.

من این مدت(شش ماه گدشته)می خواستم منطقی باشم و همه چیز را با منطق ام بسنجم اما فهمیدم این نوع زندگی کردن برای من درست نشده است شاید کسی خیلی راحت اینگونه زندگی کند و خوشحال باشد!(بعید میدانم)اما ان کس مسلما من نیستم؛و درمدتی که گذشت من داشتم ادای کسی را در می اوردم که نبودم.من با قلبم برنامه ریزی می کنم با مغزم به آن عمل می کنم.

پ.ن.عجب کشفیاتی داشتم اااا الان باید به خودم افتخار کنم آیا؟؟؟