آدمها

بقیه آدمها را نمی دانم اما من گاهی از آدمهای اطرافم خسته می شوم و تا بحال فقط یک نفر از این قاعده مستثنی بوده است.دلیلش اش را نمی دانم اما بعضی وقتها  واقعا برایم خسته کننده می شوند دوست دارم بروم یک جای دور؛جایی خیلی دور از اینجا،من باشم و یک کلبه چوبی و جنگلی بزرگ و دریای بی کران.

من دریا را خیلی دوست دارم ولی تا بحال آن را ندیده ام ولی میدانم آرامش بخش ترین صدای دنیا برای من صدای آب است.اگر تمام نت های موسیقی و تمام ابزار آن را کنار هم بگذارند صدایی به این زیبایی تولید نمی کنند.وقت هایی که می رویم کنار آب بحدی در آن غرق می شوم که در تمام ذهنم سکوت برقرار می شود و تمام دنیا موجودیت خود را از دست می دهد.

خیلی حرفها برای گفتن هست و دارم اما بیشتر از این ذهنم یاری نمی کند.

پ.ن.1  امروز همه حرفهایم بی ربط بود و حالا این بی ربطی را کامل می کنم (حالا اگر من نظم این دنیا را بهم بزنم به کجای آن بر می خورد) و جمله که خیلی دوست دارم می نویسم:

پای هر خداحافطی محکم باش

کم کم یاد خواهی گرفت

تفاوت ظریف میان نگه داشتن یک دست

و زنجیر کردن یک روح را

اینکه عشق تکیه کردن نیست

و رفاقت،اطمینان خاطر

و یاد می گیری که بوسه ها قرار دادنیستند

و هدیه ها،معنی عهد و پیمان نمی دهند...

کم کم یاد می گیری

که حتیس نور خورشید هم می سوزاند

اگر زیاد آفتاب بگیری.

باید باغ خودت را پرورش دهی

به جای اینکه منتظر کسی باشی 

تا برایت گل بیاورد...

یاد می گیری می توانی تحمل کنی

که محکم باشی پای هر خداحافظی

یاد می گیری که خیلی می ارزی... .

خورخه لوییس بورخس