پست اختصاصی

از احوالات مریم سخن بگوییم که بسی جالب است:

از اخلاق های به خصوصی که این خانم بسیار عزیز دارد علاقه خاص اش به سلام کردن است .یعنی به هر کسی که می رسد (بچه های دانشگاه را می گویم مخصوصا هم دوره ای های خودمان)با چنان ذوقی سلام می کند که انگار یک بچه پنج ساله است و من دوست دارم به ذوقش نگاه کنم و لپ اش را آن لحظه بکشم(البته چنان لپی هم برای کشیدن ندارد از بس نی قلیان است).حالا به این ذوق سرشار تبریک سال نو را هم اضافه کنیم دیگر نورعلی نور است.

این هفته مریم خانم ما از آبدارچی گرفته تا دانشجو تا استاد گرفته سلام و تبریک سال نو را با همان ذوقی که شرحش داده شد،می گفت.

از دیگر ویژگی های این خانم این است که کاری می کند که اینجانب جلف به نظر بیایم صدبار گفته ام حداقل کاری کن یا چیزی بگوی تا من چنین فکری را در خویش راه ندهم اما گوشش بدهکار نیست .

از دیگر ویژگی های برجسته دیگرش مادر بزرگ بودنش است؛دیروز که هوا خیلی خراب بودو ما هم مانند همیشه به هر قیمتی باید آخر هفته را به خاطر برنامه های پربارمان در خانه ،به خانه می آمدیم داشت آیت الکرسی می خواند.البته در این مورد وضعیت او از عاطفه بهتر بود چون به هر قیمتی می خواست که کمربند ایمنی اش را در صندلی عقب ببندد ولی از آنجایی که این راننده های محترم اصلا به فکر حال مسافرهایشان نیستند و قسمت قفلی آن را در زیر صندلی پنهان می کنند موفق به این کار نشد و کلی موجبات خنده من را فراهم نمود .حالا این وسط پسر شجاع قصه من بودم که لازم به شرح اضافی ندارد.

پ.ن. 1. عزیزم اگر خواستی من را بکشی به جوانی ام رحم کن تازه تصمیم هایی برای زندگی ام گرفته ام که نیاز به عمر طولانی دارد.ولی در هر حال اگر هم خواستی اشکالی ندارد وصیت نامه ام را نوشته ام.اگر بار گران بودیم و رفتیم؛اگر نامهربان بودیم و رفتیم.... .

پ.ن. 2. لازم به توضیح است که مریم دوست صمیمی و عزیز و هم کلاسی و هم اتاقی ام است (چه القابی بهت دادما!!!) پس توانایی کشتن من را دارد.