رفتن

زیاد پیش آمده که دلم رفتن بخواهد،رفتنی که  مقصدش را نمی دانم فقط دوست دارم از همه چیز و همه کس دور باشم.زمانهایی که دلم می گیرد و تنها با فکر کردن به رفتن است که کمی آرام می گیرم.در این مواقع تصور می کنم که در حال رفتنم.ولی حتی در تصورم هم نمی دانم کجا می خواهم بروم فقط خودم را می بینم که سرم را به شیشه ماشینی تکیه داده ام و بیرون را نگاه می کنم و تصاویر ازجلوی چشمم عبور می کنند.

وقتی آن اتفاق افتاد هم دلم می خواست بروم ولی آن موقع ها می دانستم کجا می خواهم بروم؛فقط رفتن یا نرفتنش دست من نبود حتی با خواستن من هم خدا کاری برایم نکرد.

بعضی وقتها هم چون تحمل اتفاق افتاده را ندارم دلم میخواهد بروم در واقع فرار کنم.مریم هم الان دلش رفتن می خواهد دیروز مثل رفتن من می دانست کجا ولی امروز نمی داند و فقط دلش می خواهد برود.مریم یک ماه است از خوابگاه بیرون نرفته است.حداقل خوبی خوابگاه جدیدش داشتن حیاط بزرگ و سرسبزش است ولی باز بیرون نرفتنش را توجیه نمی کند؛اینکه روزها فقط می نشیند و  سرش را به پنجره اتاقش تکیه می دهد وبیرون را تماشا می کند این کمی من را نگران می کند البته کارهای دانشگاهش را انجام می دهد ولی باز نگرانم.

پی نوشت: من فهمیده ام کسانی که زیاد از خودشان و توانایی هایشان حرف می زنند به هیچکدام عمل نمی کنند در واقع با حرف زدن زیاد می خواهند آن را به تو بباورانند.اگر آدمی خوبی هستی که نیاز به اثبات ندارد رفتارت آن را به خوبی نشان می دهد اگر هم آدم بدی هستی این دروغها روزی برملا می شود و یقه ات را می گیرد پس خودت باش و زیاد حرف نزن ، خودت باش و زیاد قول نده، خودت باش و از این خودت هیچ ترسی نداشته باش.حتی اگر فکر می کنی نقصهایی داری این طبیعی ترین ویژگی ممکن است همه آدمها که کامل نیستند یک فرد وقتی کامل است که هم نقصهایش را بپذیرد و هم خوبی هایش .این دو در کنار یک دیگر تو را کامل می کنند پس سعی نکن کس دیگری باش و آنها را بپوشانی اما سعی کن آنها را اصلاح کنی.